Dinsdag 5-3-2019 t/m woensdag 20-3-2019

Rachelle: Ha hallo weer allemaal! We vervolgen onze blog een paar honderd kilometer voor Melbourne. Toen we naar Lakes Entrance reden, zagen we de lucht opeens helemaal rood kleuren vanuit de camper. Op de camping aangekomen vertelden ze ons dat dit kwam door flinke bosbranden in de buurt, maar dat deze gelukkig ook nog op zo’n 3 uur afstand waren. Ongelofelijk om te zien wat het effect dan toch zoveel verder was. De zon was ook helemaal rood/roze aan de hemel gekleurd en even later zagen we met een grote snelheid een hele grote rolwolk op ons afkomen die het overdag even avond deed lijken. Dit zag er behoorlijk onheilspellend uit, maar wederom kon de campingbaas ons geruststellen dat dit voor onweer zou zorgen, maar verder niet zo gevaarlijk was als het oogde. Vanuit de wetenschap dat we veilig waren, was het wel indrukwekkend te zien hoe snel het weer en de omstandigheden konden veranderen ten gevolge van deze bosbranden. 

Thomas: Het was ons al opgevallen dat in Australië overal langs de weg grote borden staan met daarop in kleurgradaties weergegeven hoe groot het risico op bosbranden is. Wat me hierbij wel bezighoudt, zijn vragen als: wie komt elke keer dit pijltje verzetten als het risico aangepast moet worden? Dit moet namelijk handmatig gebeuren. Daarnaast is het mij als automobilist ook nog steeds niet echt duidelijk wat ik met deze informatie moet/kan, want de gradaties variëren van gemiddeld, tot hoog, nog hoger, extreem en code rood risico. Feitelijk is er dus eigenlijk altijd een hoog risico en hebben wij nog niet ontdekt wat we bijvoorbeeld anders moeten doen in hoog ten opzichte van nog hoger risico. 

Rachelle: Als bewustwordingscampagne doet het dus wel goed dienst en je vraagt je er wel het nodige door af. In Lakes Entrance probeerden we verder nog dolfijnen te spotten. Eventjes. Want ik leerde van mijn eerdere levenservaring, toen ik flashbacks kreeg aan hoe ik 10 jaar geleden volhardend wel 4 uur op rotsen in Thailand ben blijven zitten om de dolfijnen te zien langskomen. Zonder resultaat uiteraard. Dus gebruikten we de verrekijker om naar de lokale vissers te kijken, wat voor Farah ook net zo leuk was. 

Thomas: Na een paar dagen op de rustige camping van Inverloch, maakten we een tussenstop bij Eagles Nest. Dit is een indrukwekkende rotsformatie langs de kust bij Inverloch. Je vindt meer mooie rotspartijen langs de kust van Australië en het zijn goede toeristische trekpleisters voor de regio. Opvallend was dat deze Eagles Nest juist vrijwel verlaten was. Daarom konden we mooie foto’s maken. Eagles Nest kenmerkt zich door de bijzondere vorm, alhoewel er onlangs nog een groot brokstuk naar beneden is gekomen en het dus de vraag is hoe lang de vorm nog zo blijft.

Rachelle: De weg er naartoe was eigenlijk alleen al de moeite waard. Farah en Julin hebben flink mee geklommen over de rotsen. Er waren ook veel “rotszwembadjes” waar de meisjes nog eens lekker in de plassen konden stampen. Julin amuseerde zich ook goed met kleine schelpjes zoeken en Farah trainde haar beentjes door na de tocht naar Eagles Nest ook nog de metershoge trap terug naar boven te beklimmen. 

Thomas: Na Eagles Nest reden we verder naar onze eindbestemming Philip Island. Gelukkig hadden we daar nog een huisje op een camping weten te reserveren, want het was het weekend van Labour Day en dus een lang weekend voor Australiërs. Philip Island bleek een prachtig eiland te zijn waar veel te doen is en mooie natuur te zien is. 

Rachelle: Ondanks de ligging van slechts 142 km van wereldstad Melbourne, bleek dit eiland nog helemaal niet zo toeristisch aan te doen en was er juist veel ongerepte natuur en wildlife te zien. Op Philip Island hebben we veel verschillende en leuke dingen ondernomen. Het hoogtepunt wat de meisjes betreft hierbij was duidelijk: het bezoek aan de chocoladefabriek. Hier kon je leren over de cacaoboon, maar belangrijker: er was een hele wereld van chocolade te zien én er was een pinguïnrobot die je gratis chocolaatjes met zijn snaveltje toewierp! 

Thomas: Verder maakten mijn moeder en Rachelle een mooie wandeling, terwijl ik ondertussen met de meisjes slijm heb gemaakt. Farah is erg weg van slijm-filmpjes op YouTube, dus toen hebben we gekeken hoe we dat zelf eens konden maken. Het bleek dat je scheerschuim met knutsellijm en wasmiddel moest mengen. Dat hebben we dan ook gedaan. Hoewel er geen echte slijm ontstond, hebben ze zich er lange tijd mee vermaakt. Farah kijkt nu al uit naar toekomstig te plannen slijm-feestjes met vriendjes. 

Rachelle: Ria en ik hadden van tevoren een mooie wandeling uitgekozen die door zowel “wetlands” als “bush” leidde en ook nog een stukje langs de kust ging. We zijn er wel achter gekomen dat de Australiërs niet bijzonder sportief blijken te zijn. Met een tijdsindicatie van 5 uur voor een wandeling van 10 kilometer, hadden we namelijk verwacht door een ruig gebied te gaan wandelen en klimmen. Het netjes geplaveide weggetje over nagenoeg vlakke grond was dan ook een verrassing waar we wel om moesten lachen. De wandeling zelf was wel mooi en we zagen nog wat walibi’s in het wild. Na 2 uur waren we dan ook weer terug bij het begin.

Thomas: Op Shelley Beach op Phillip Island wees iemand ons ook nog op een plaats waar pinguïns in het wild te zien waren. Dat was onverwachts leuk, want we dachten dat we de pinguïns alleen tijdens de bekende pinguïn parade zouden kunnen bekijken. Ook zagen we voor het eerst eens niet-slapende koala’s (slapen doen ze namelijk 20 uur per dag) in het koala reserve. Niet dat ze heel actief oogden, maar het was wel al leuk om te zien hoe ze op een eucalyptusblaadje kauwden.

Rachelle: Toen de koala begon te bewegen, begon ook Farah enthousiast te worden en te roepen. De andere toeristen keken tevreden toe hoe onze kleine dierenvriend zo blij was geworden van de actie bij het beestje. Ik was dan ook echt héél blij dat ze niet konden verstaan dat ze ondertussen riep: “Jaaaa! Meneer koala! Hallo! Val maar eens uit de boom meneer koala! …… mama….. ik wil dat de koala uit de boom valt want dan breekt hij zijn pootjes en kan ik die weer beter maken”.

Thomas: En Julin spotte spontaan nog een kangaroo in het koala reservaat: “kanga kanga sjping sjping!”. En zo hadden we al heel wat typisch Australische dieren bij elkaar gezien op Philip Island. De afsluiter en absolute hoogtepunt voor mij hier was de pinguin parade. Iedere avond tussen 20-21u komen namelijk de kleine pinguïns vanuit de zee aan land. Ze komen dan in groepjes variërend van drie tot vijftien pinguïns tegelijkertijd het strand op waggelen en in totaal komen er enkele honderden pinguïns het land op verspreid over de kust. Dit fenomeen wordt door de bestuurders van Philip Island zorgvuldig gereguleerd en tegelijkertijd gepromoot. Ik ging er op maandagavond heen met mijn moeder en in een minstens even grote parade van honderden toeristen begaven we ons naar het strand waar het ging gebeuren. Hoewel het allemaal erg massaal oogde, konden we een fijne plek vooraan vinden om de pinguïns goed te bekijken. De kleine pinguïns waren echt aandoenlijk en er kwamen er zelfs een paar bijna aan onze voeten snuffelen. Wel waren er strenge bewakers die iedereen goed in de gaten hielden of ze geen foto’s maakten, maar ik kon het eigenlijk toch niet laten en heb er een wazig pinguïnportretje uit weten te slepen. Maar het allerbelangrijkst was dat het een superleuke activiteit was om met mijn moeder te ondernemen.

Rachelle: En na vier dagen Philip Island gingen we door naar Melbourne. Hier hadden we 8 dagen in een appartement in een hotel in het centrum. Het contrast met waar we vandaan kwamen kon niet groter zijn. Toen we Melbourne al in kwamen rijden, overviel me weer even een soort beklemmend gevoel dat ik ken van wanneer ik me in grote steden bevindt. De hoge gebouwen, de drukte, de rechte vormen, het grauwe asfalt, de hoeveelheid mensen, het lawaai, ik weet dat het zijn charme heeft, maar die eerste twee dagen moet ik echt de neiging onderdrukken om niet snel weg te vluchten. Toen we de volgende dag echter al een natuurlijk aangelegde speeltuin (Royal Park Nature Play Parkville) ontdekten en ik weer verder dan 50 meter kon kijken, kreeg ik weer letterlijk en figuurlijk perspectief in de stad. Het uitzicht dat we hadden in ons appartement was overigens dan weer zó triest, dat ik dat juist wel weer lachwekkend vond. De foto hiervan onderaan spreekt voor zich. 

Thomas: Ja, het was wel even wennen inderdaad in de stad. Vooral de eerste dag. Ook deze keer weer. Telkens als we uit onze bus overstappen in een appartement of huisje, is het erg druk en moet er ook veel geregeld worden: al onze spullen moeten uit de camper. Dit moet dan gebeuren terwijl de grote (7 meter lange) bus dan vaak geparkeerd moet komen te staan aan een drukke doorgaande weg. Zie daar maar eens een plaatsje te krijgen en er strak in te parkeren. In Melbourne konden we niet direct in het appartement, dus moesten de tassen eerst worden ingecheckt. De mevrouw bij de receptie vroeg nog: ‘How many bags?’ en toen ik antwoordde ‘about fifteen to twenty bags ánd a bike, a scooter and a sleeping tent’ schrok ze wel even. Toen het appartement vrij kwam heeft Rachelle alles in de lift gesjouwd om daarna alles met Oma Ria een plaats te geven in het appartement. Dit deden ze terwijl ik de bus de drukke stad uit manoeuvreerde naar de Britz camperverhuur. Als de kinderen dan eenmaal hun middagslaapje doen, ik weer terug ben in het appartement, iedereen zijn draai heeft gevonden en alles is opgeruimd, dan komt het vakantiegevoel weer een beetje terug. De dag erna krijgen we meestal weer wat meer oog voor wat er allemaal voor leuks te doen is in de stad. En in Melbourne was er meer dan genoeg te doen!

Rachelle: Zo bezochten we een dag het Melbourne Museum en een andere dag de Melbourne Zoo. En ook hier valt dan weer op hoe kindvriendelijk ze deze activiteiten weten te maken. Melbourne Zoo was een mooie, sfeervolle dierentuin die zo dicht mogelijk bij de natuurlijke leefomgeving van de dieren bleef, ook in de aanleg van de verschillende delen van de dierentuin. Er was ook een speciale activiteit voor de kinderen waarbij ze onder andere als onderzoekers speelgoedkikkertjes van een bedreigd kikkersoort mochten gaan zoeken, die de zoo-medewerker achter struikjes had verstopt. Dit werd op een ontspannen en vriendelijke manier gedaan en de dierenliefde van de zoo-medewerker kon niet anders dan overstralen op de kinderen. In Melbourne Museum bekeken we, naast nog meer “botjes en skeletten”, ook een hele psychologie afdeling, waarbij we met zijn allen optische illusies bekeken én maakten, micro-expressies van emoties probeerden te herkennen en ik weer wat terug kon lezen over wat ik in mijn studie allemaal had geleerd over neuronen en hersenfuncties. Onderin het museum was een geweldig ingericht speelparadijs voor kinderen, maar ik miste de verbinding met de onderwerpen in het museum wel wat in vergelijking met het Australian Museum in Sydney, waar dit zo goed was gedaan.

Thomas: Verder gingen we naar de Collingwood Children’s Farm. Dit was niet zomaar een kleine kinderboerderij zoals we die thuis ook kennen, maar een groot en ruim opgezette boerderij met alle boerderijdieren die je kunt bedenken. Nadat Farah wat spanning had overwonnen heeft ze met veel plezier de kippetjes, geitjes, varkens en schapen gevoerd. En natuurlijk mocht haar popje Rosita ook helpen bij het eten geven. Julin vond het cavia-knuffelen leuk waarbij vier cavia’s in een bakje werden doorgegeven in een kringetje van dreumesen, peuters en kleuters.

Rachelle: Ja en het bijzondere aan deze kinderboerderij vond ik dat het, ondanks maar 12 minuten met de taxi van het centrum af gelegen, opeens in een soort vallei leek te liggen. Er waren alleen maar heuvels rondom te zien en er was een gemoedelijke rust, zeker als je net uit het centrum komt. Het was zo wijds opgezet, dat het echt onwaarschijnlijk was qua ligging. 

Toen we eenmaal onze weg hadden gevonden in Melbourne, genoten we ook met volle teugen van alles wat een wereldstad als deze te bieden heeft. Zo haalden we nog eens sushi, die ruimschoots ter beschikking was langs in allerlei kleine ‘stalletjes’, wandelden we door verschillende mooie parken en ging ik na kinderbedtijd nog eens met Thomas ergens een drankje drinken. Het absolute hoogtepunt in Melbourne was wat mij betreft het bezoek met Ria aan het Royal Majesty Theatre om daar een voorstelling van Muriël’s Wedding bij te wonen. Het was echt een geweldige musical: fantastisch acteerwerk, innemende liedjes, de veelheid aan kostuums, snelle decorwisselingen, goed gezelschap, sfeervolle zaal en mooie dieperliggende thematiek verpakt in een aansprekende feel good stijl. We hebben enorm genoten van dit avondje uit!

Thomas: Omdat het einde van de reis er voor mijn moeder al aan zat te komen, ben ik met haar uit eten geweest in een Franse bistro. Dit in het bijzonder om de leuke tijd die we samen in Australië hebben gehad nog eens te vieren. Het was erg gezellig en we genoten van de ansjovisjes, gnocchini en een lekker glas wijn. En wat mooi meegenomen was: de dag erna kon ik nóg een keer samen met Rachelle gaan terwijl Oma Ria zich thuis met pannenkoeken en de kinderen vermaakte!

Rachelle: Tenslotte nam ik met Farah op een dag nog deel aan een openbaar peutermuzieklesje in de bibliotheek. Farah vond het prachtig en genoot zichtbaar van de liedjes, dansjes en boekjes. De dag erna was een dreumesles, waar we met Julin en Farah samen naartoe gingen. Farah vertrouwde me van tevoren toe: “mama, als we nu weer naar het lesje gaan, dan beloof ik dat ik niet meer zo blij ben, ok?”. Toen ik het niet begreep, lichtte ze toe: “nou want als ik het leuk vindt dan gaat het zo snel en ik wil juist dat het láng duurt!”. Dit vond ik wel een grappige en mooie verwoording van “time flies when you’re having fun”. En zo is het ook. Want de tijd schoot ook heel erg op. Zo gaandeweg kwamen de laatste dagen van oma Ria bij ons in Australië ook in zicht. Toen we Farah vertelden dat oma Ria nog maar twee dagen zou blijven, moest ze dan ook hartverscheurend huilen. Meteen kwam het besef dat ze oma dan erg zou gaan missen en dat dit niet zo leuk was. Ook andere belangrijke vragen kwamen meteen in haar op, als: “maar wie gaat het brood dan roosteren!?” en “ja maar moet oma dan straks weer helemaal terug naar Australië komen als ze ons komt ophalen als wij dan gaan?”. Na heel wat vragen en antwoorden over en weer was de ergste shock wel gezakt. Het meest helpend bleek echter de belofte dat de meisjes weer “slijmie” mocht maken nadat we oma naar het vliegveld zouden hebben gebracht. Gelukkig, slijm heelt alle wonden!

Thomas: Zoals jullie dus wel kunnen horen hebben we in deze twee weken van de reis meer dan ooit beleefd. En zo kwam er dus echt een einde aan de reis van oma Ria. Dit is dan nog het laatste stukje van mijn moeder om toe te voegen aan onze blog, dat ze net schreef voor haar vertrek.

Ria: Dinsdag 19 maart is het dan zover. Om 17.55 uur vertrek ik vanaf Melbourne weer richting Nederland na een onvergetelijke reis en hoop ik weer veilig aan te komen in Nederland na bijna een etmaal onderweg te zijn geweest. Wat hebben we veel ondernomen, veel gezien en gedeeld. Acht weken heb ik meegereisd met dit prachtige gezin: Thomas en Rachelle en de meisjes Farah en Julin. Wat geweldig om dit te kunnen en mogen doen. Maar nu ga ik weer naar de mensen die me dierbaar zijn in Nederland. Ik hoop binnenkort weer in mijn tuin te kunnen genieten van het eerste lentezonnetje, want de lente komt eraan. Niet gek zo’n overwintering in Australië!

Thomas: Gelukkig weten we nu dat ze inmiddels weer goed en wel kopjes koffie zit te drinken met opa Johan in haar tuintje in Bergen op Zoom. Die laatste middag in Melbourne brachten we mams met de taxi naar het vliegveld. Daar bleek haar oorspronkelijke vlucht vertraagd, maar ze kon gelukkig met een vlucht eerder direct meevliegen en daardoor haar overstap in Singapore toch nog halen. We gaven haar nog een dikke knuffel bij de douane en daar ging ze! Wat een mams en wat een oma dat ze dit allemaal voor en met ons onderneemt aan de andere kant van de wereld, terwijl ze toch al bejaard is (oké, dat laatste moest ik voor de grap van Rachelle er achteraan typen, sorry mams)! De dag erna haalden wij onze camper weer op om weer met zijn vieren verder te gaan reizen over de Great Ocean Road richting Adelaide. Daarover meer in ons volgende en laatste verhaal half april, als we bijna weer naar Nederland komen.

G’day mates!