Blog 5: maandag 11-2-2019 t/m donderdag 7-3-2019. Veel foto’s onderaan verslag!

Thomas: Ons verhaal gaat verder vanaf het moment dat we bij ons appartement in Sydney aankwamen. Wat een verschil met de bus! Ruimte, luxe bedden, een fijne privé badkamer, echt super! En ik hoefde niet meer iedere twee dagen de “poeptank” te legen in de dump!

Rachelle: Ja, zo een langer verblijf in een camper maakt je weer nederig dankbaar voor het rioleringsstelsel. Zelf vond ik het ook heerlijk dat ik voor nachtelijk plassen even niet meer van een steil smal trapje omlaag hoefde te klimmen (na als eerste hindernis over Thomas heen te zijn geklommen met een kruipruimte van zo een 50 cm tot aan het plafond). Bij binnenkomst in het appartement was ik zelfs heel blij met het zien van een eigen wasmachine! Fanatiek in het huishouden als ik ben, gooide ik in een opwelling al mijn kleding erin om eens te kijken of alles nog echt fris kon worden. Wat zou Thomas trots zijn als ik een was had gedraaid, bedacht ik me tevreden. Totdat Farah even later met een iets vertwijfeld gezichtje naar me in de woonkamer kwam gelopen “mama, de kraan staat nog aan…”. Dat bleek zeker het geval te zijn, de wasmachine was zodanig aan het overstromen, dat het water al uit de badkamer over de vloerbedekking in de gang aan het stromen was! Snel wilde ik iemand aan de receptie gaan informeren, totdat ik besefte dat dus al mijn kleding in de wasmachine lag. Gelukkig zag ik toch nog wat kleding liggen en schakelde iemand in, die even later het probleem zou komen verhelpen. Maar een lang verhaal kort: Thomas was helaas niet erg onder de indruk van mijn waskunsten, toen hij me bij binnenkomst in zijn kleding met handdoeken het water zag terugdringen.

Thomas: Na dit incident was Rachelle wel toe aan een nieuwe outfit. En het mooie was dat de straat waarin we zaten, bij Coogee beach (een leuke plaats voor jongeren onderling), zich hier goed voor leende. We gingen een aantal winkeltjes af en daar hing ie dan: de nieuwe bikini waar Rachelle al wekenlang naar op zoek was. Hoewel Rachelle zich er nogal ongemakkelijk bij voelde, moesten wij erg lachen dat de verkoopster Rachelle een “yummy mummy” noemde en ging Farah daardoor enthousiast en luid “yummy mummy” door de winkel roepen. Ik heb dan ook nog lang gewild dat de titel van dit verhaal “yummy mummy down under” zou heten.

Rachelle: Maar helaas, dat zou verkeerde mensen naar onze site trekken denk ik. En Thomas is nu toch blij dat hij het bij deze alsnog heeft kunnen noemen. 

Thomas: Ja dat mag wel een keer, want jij hebt mij genoeg gedist… Maar we gaan weer verder. Tijdens ons verblijf in Sydney hebben we een aantal keer tegen elkaar gezegd dat het niet beter zou kunnen worden: prachtig weer, goede sfeer, echt perfect. Toen de meisjes voor hun middagslaapje op bed lagen, heb ik de ene dag met Rachelle en de andere dag met mijn moeder de prachtige Coastal Beach Walk gelopen. Deze gaat van Coogee Beach tot Bondi Beach, waarbij je langs vijf verschillende stranden komt. De route gaat langs hoge rotsen en kliffen, een heel spectaculair ogende begraafplaats (echt, zie foto’s) en afgelegen baaitjes met helder zeegroen water. Kortom een gevarieerde wandeling waarbij veel te zien is in zo’n 1,5 tot 2 uur. Het was ook erg leuk daar samen met mijn moeder te fotograferen. 

Toen ik de wandeling met Rachelle liep, zag ik een groepje gespierde mannen staan en wees haar erop “Chellepelle, moet je die coole surfdudes daar zien”. En dan is het in dit soort situaties altijd wel grappig om te merken dat Rachelle niet zo snel onder de indruk is, want haar nuchtere antwoord was “nou, ik heb ze anders nog niets zien doen hoor, buiten een colaatje drinken”.

Rachelle: Een leuke afwisseling van het strand en de wandelingen in Sydney, was ons bezoek aan het Australia museum. Dit is het oudste museum van Australië (sinds 1827) met een uitgebreide collectie bezienswaardigheden uit de Australische geschiedenis, de inheemse bevolking en een hele afdeling met skeletten en opgezette dieren. Met name de speciaal ingerichte verdieping voor kinderen, was echt een succes voor ons gezelschap. Farah en Julin keken hun ogen uit toen de insecten in glas, die ze onder de microscoop konden leggen, opeens heel groot geprojecteerd werden. De manier waarop dit museum interactief en interessant was gemaakt voor zelfs de kleinste doelgroep, vond ik wel bewonderingswaardig. We hebben er dan ook met gemak enkele uren kunnen doorbrengen. 

Thomas: In Sydney bekeken we natuurlijk ook de bekende Harbour Bridge en het Opera House. De Harbour Bridge, met zijn 8 rijstroken, 2 treinsporen, een fietspad en een voetpad, vond ik indrukwekkend en was onderdeel van een prachtig uitzicht. De buitenkant van het Opera House maakte wat minder indruk op me, het deed me wel denken aan de prachtige architectuur van ‘de stad van cultuur en wetenschap’ in Valencia, maar dan minder imposant. Verder liepen we door de Botanical Gardens, waar midden in het centrum van Sydney opeens een onverwachte stilte heerst en prachtige natuur te zien is. En ook de Saint Mary’s Cathedral vond ik een mooie bezienswaardigheid. 

Rachelle: Blijkbaar stroomt mijn latent aanwezige christelijke bloed toch nog door naar de volgende generatie, want ik moest Farah, toen het weer mooi geweest was, zelfs overtuigen dat we de bankjes in deze kerk moesten verlaten. 

Thomas: Ons verblijf in Sydney hebben we met een paar dagen extra verlengd, omdat ik me niet zo lekker voelde en een appartement dan wel comfortabeler is. Met wat hulp van de Australische gezondheidszorg voelde ik me gelukkig redelijk vlot weer beter en konden we de reis vervolgen. Maar niet voordat ik de camper weer had opgehaald. Alles ging goed en wel tot ik op 300 meter van ons appartement per ongeluk een doodlopende weg in reed. Deze weg ging steil omhoog, er stonden lange rijen geparkeerde auto’s aan beide zijden en op het eind kwam het uit op een loods van een hotel. Hierin moest ik dus draaien. Ik ben drie kwartier al vloekend bezig geweest om de 7 meter lange camper te manoeuvreren tussen gasflessen, vuilcontainers, stapels hotelstoelen en emmers mayonaise, terwijl personeel schouderophalend langs liep. Gelukkig hadden we nog steeds de all inclusive schadeverzekering voor de camper!

Rachelle: We hadden genoten van 1,5 week op een vaste plek te verblijven, maar hadden nu ook weer zin om verder te gaan. De overgang vanuit het luxe appartement terug naar campings bleek minder groot dan ik aanvankelijk vreesde. Al snel voelde het ook weer vertrouwd en gaf het een gevoel van vrijheid om rijdend in de camper eindeloos ver te kunnen kijken over het steeds veranderende landschap. Eerder waren het vooral recht toe recht aan snelwegen. Dit stuk van de reis zagen we mooie uitzichten over heuvellandschap, gigantische rotspartijen en kilometers lange groene bossen. De slinger- en bergwegen gingen soms dwars door uitgekapte stukken rots, waardoor we tussen een meters hoge muur heenreden. Zo vervolgden we de route van Sydney, via Woolongong, naar Huskisson. Daarna reisden we met tussenstops in Eden en Lakes Entrance door naar Inverloch (zo een 200 km voor Melbourne), waar we nu zijn aangekomen. De plaatsen en campings variëren van simpele doorreisplekken, tot leuke campings met veel faciliteiten, tot prachtige plekken met uitzicht op zee, met een zo goed als privé strand van kilometers lang. 

Thomas: Een van de mooiste en leukste plekken was Huskisson. Dit plaatsje ligt aan Jervis Bay, een mooie baai waarvan het strand bekend staat als het witste strand van Australië. Hier hebben we veeeel zandkastelen gemaakt en Farah kon dankzij de rustige golven en ondiepe kustlijn voor de eerste keer echt mee in de zee zwemmen. Ook zijn Rachelle, Farah en ik nog een keer gaan kajakken terwijl oma Ria met Julin naar de speeltuin ging. Na een half uurtje stevig peddelen door de baai, gingen we aan land bij een klein strandje en waanden ons op een onbewoond eiland. Farah zocht schelpen, Rachelle verbaasde zich over de hoeveelheid kleine zeediertjes die zichtbaar waren en ik dobberde lekker rond en maakte wat foto’s. Na een uurtje schelpen zoeken, besloten we even een rondje te lopen en toen bleek dat op 100 meter een asfaltweg en parkeerplaats lag. Daar ging ons onbewoonde eiland…

Rachelle: Met een illusie minder, maar een leuke middag extra gingen we weer terug naar de kust. Voor wat ik nu ga vertellen alvast mijn excuses gezien de echte kou waar jullie nu in zitten. Maar ik moe(s)t wel wennen aan de (relatieve) omslag in het weer sinds Sydney, van boven de dertig graden opeens naar maar net twintig graden. En van altijd continu felle zon, naar regelmatig bewolking en af en toe zelfs een buitje of onweer. Ook aan de campings is te merken dat de Sunshine Coast helaas alweer ver weg ligt. De waterparken zijn dan ook verruild voor warme bubbelbaden (vooruit, ook niet verkeerd), wij dragen weer overwegend lange kleding in plaats van badkleding en er zijn hier zelfs elektrische dekentjes te krijgen. Het is duidelijk dat deze plekken sowieso al minder warm en zonnig zijn dan ons eerdere deel van de route en daarnaast begint de herfst natuurlijk ook langzaam aan zijn intrede te doen hier. Ria bleek inmiddels zelfs zo ingesteld te zijn op de heerlijke temperaturen, dat ze vandaag met haar dubbele vesten over haar kleding aan én fleecedekentje over haar benen, toch ook nog een verzoek moest doen voor de verwarming aan tijdens het rijden de camper.

Voordeel hiervan is dan wel weer dat we niet meer zo snel oververhit zijn en langer buiten dingen kunnen ondernemen in de open lucht, zoals in Kiama. Dit vond ik echt een geweldige plek. Op aanraden van een taxichauffer in Sydney, namen we hier een pauze op een rijdag. Hier konden we een gigantisch “blowhole” ofwel blaasgat bekijken, waarbij de golven door een gat in een zeegrot het zeewater meters omhoog spuiten. Door de zon die erop scheen, verscheen er zelfs nog een mooie regenboog in. Farah en Julin vonden het ook leuk om hier nog wat over de rotsen te klimmen en rondjes te dansen in de flinke wind die hier stond.

Thomas: Met de meisjes gaat het sowieso hartstikke goed, ze zijn lief voor elkaar, ontwikkelen zich goed en kakelen de oren van mijn hoofd. Ik zal nu dan ook weten dat ik een echt vrouwengezin heb, zeker nu Julin ook een taalsprong heeft gemaakt.

Rachelle: Wij vinden het erg leuk om te zien dat er echt een zussenband is aan het ontstaan. Daar waar we in hun manier van omgang eerst vooral een gedoogbeleid herkenden, zien we nu dat ze echt plezier hebben samen. Farah speelt nog steeds het liefst (dagelijks 3x) doktertje en Julin mag hierbij nu al de rol van patiënt vervullen, waarbij ze met een zuur gezicht op haar “pijnlijke been” wijst, of als ambulance, waarbij ze flink “tuuuutaaatuuutaa” roept. 

Thomas: Ik vind het ook superleuk dat Farah nu lieve dingen voor Julin doet, zoals emmertjes water uit zee gaan halen voor haar en dat ze gedeelde interesses krijgen. Zo houden ze allebei van zich verkleden en hebben we een heuse modeshow gehad. Ook vinden ze het erg leuk om boekjes te lezen, liedjes te luisteren en mee te zingen.

Rachelle: Het Engelse liedje “Humpty Dumpty” was al snel favoriet bij de meisjes. Dit liedje horen Thomas, Ria en ik dan ook na kinderbedtijd nog elke avond in ons hoofd afspelen. Toen ik dit liedje echter voor Farah moest vertalen, besefte ik pas dat het vrolijke melodietje dat Farah zo fanatiek meezingt, eigenlijk best een luguber songtekstje heeft. (“Humpty Dumpty sat on a wall- Humpty Dumpty had a great fall- All the king’s horses and all the king’s men- Couldn’t put Humpty together again”). Gelukkig was ze niet echt van slag door de kennis hiervan en constateerde ze simpelweg dat Humpty Dumpty dan maar naar de dokter moest gaan. 

Thomas: Mams, wil jij nog iets toevoegen aan ons verhaal?

Ria: Ja hoor, zeker. Ik herinner me nog heel goed dat Thomas een paar jaar geleden (Julin was nog niet geboren) aan mij vroeg: “mams, Rachelle en ik gaan nog eens een keer een lange reis maken, ga je dan met ons mee?” Waarop ik met veel bravoure antwoordde: “oh ja hoor, dat doe ik”. Stiekem dacht ik: “het zal zo’n vaart niet lopen, ik moet het nog zien gebeuren”. Maar gaandeweg werd het steeds meer realiteit en kwamen de concrete plannen op tafel. En ook passeerden alle rampscenario die ik maar kon bedenken in mijn hoofd de revue van crashende vliegtuigen, natuurrampen, zieke kinderen etc.
Maar nu ben ik alweer 6 weken samen met Thomas en Rachelle en Farah en Julin aan de andere kant van de wereldbol in Australië. Heel bijzonder en tegelijkertijd voelt het ook heel gewoon en vertrouwd. Soms niet te bevatten; is dit nou echt of droom ik? Veel tijd heb ik niet om erover na te denken want Farah en Julin houden me wel ‘wakker’. Ook zo mooi om te zien hoe goed ze het maken en hoe makkelijk ze zich aanpassen! En nu nog 2 weken en dan vlieg ik vanaf Melbourne weer terug met een ‘rugzak’ vol mooie herinneringen en ervaringen waar we het nog vaak samen over zullen hebben.

Rachelle: Ja twee weken nog maar met zijn vijven, dat zal wel wennen worden voor ons allemaal. Time flies when you’re having fun! En Farah, wil jij nog wat zeggen tegen de mensen thuis?

Farah: Ja, ja hoor, dat wil ik wel. Ik wil zeggen: ik vind het heel leuk hier in Australië en veel groetjes en dikke kussen. Ik moet even denken want ik weet niet zeker hoeveel vriendjes en vriendinnetjes ik eigenlijk heb… (denkt na)… Ja, ik wil nog iets tegen Jasmijn en Fenna en Job zeggen. Nu moet je zo een mannetje met een hartje typen, mama en dan ga ik de groetjes doen. En ik wou ook nog een hartje sturen.

Rachelle: Ach en zo maken we onze kleinere en grotere avontuurtjes mee. Het liedje van George Ezra, wat ik al maanden voor vertrek als mijn themesong voor de reis had gemaakt, is nu dan ook werkelijkheid geworden. “Time flies by in the yellow and green, stick around and you’ll see what I mean. There’s a mountaintop that I’m dreaming of, if you need me you know where I’ll be!”